“Πιστεύεις αλήθεια ότι μια μέρα θα μείνουμε έστω και για λίγο κάτω από την ίδια στέγη και μετά στην ίδια πόλη; Θα είναι ποτέ το ταξίδι μας κοινό, σαν αυτό που βλέπουμε στις ταινίες; Δουλειά, μετά μια μπύρα στο μπαρ της γειτονιάς και μετά σπίτι, όπου θα λέμε ιστορίες για τη μέρα μας, θα αλληλεπιδρούμε μεταξύ μας, θα εκθέτουμε τον εαυτό μας με τρόπο τέτοιο, σαν να βρισκόμαστε σε μια κατάσταση ομαδικής θεραπείας! Φίλοι όλοι μαζί σε ένα παράλληλο δικό μας σύμπαν, πάνω σε μια κοινή και όμως διαφορετική πορεία, γεμάτη με όνειρα και απογοητεύσεις!”

Πότε βρίσκουμε τι λείπει από τη ζωή μας; Η μάλλον, βρίσκουμε ποτέ τι μας λείπει; Θα έλεγα πως όχι. Κάθε μέρα της ζωής μας είναι διαφορετική. Κάθε βήμα που κάνουμε μας φέρνει αντιμέτωπους με νέους στόχους, νέα ‘θελω’ και φυσικά με νέες περιπέτειες. Εξελισσόμαστε διαρκώς και μαζί μας εξελίσσονται και οι γύρω μας, ρουφώντας την ενέργεια μας και εμείς τη δίκη τους.

Προσπαθούμε καθημερινά, αγχωνόμαστε για τη δουλειά, για τα χρήματα, για ότι υλικό αγαθό υπάρχει εκεί έξω, ενώ στην πραγματικότητα αυτό που θα μας μείνει, είναι εκείνες οι λίγες ώρες που θα περάσουμε όλοι μαζί συζητώντας, ανταλλάσσοντας απόψεις για τη ζωή και το θάνατο, τον έρωτα και την απογοήτευση, τη φιλία, την ίδια μας την ύπαρξη. Η κάθαρση που βιώνουμε μετά από κάθε τέτοιο διάλογο που καταλήγει σε γέλια ή σε δάκρυα, ή μας αφήνει στη γωνία του δωματίου να σκεφτόμαστε με τα φώτα σβηστά. Αυτό είναι από τα πράγματα που νιώθω τυχερός που έχω ζήσει!

Ανεξάρτητα από τη χώρα που βρίσκεσαι, από την κοινωνική σου θέση, το χρώμα σου, τη δουλειά που κάνεις, τη γλώσσα που μιλάς, χρειάζεσαι τα ίδια άυλα πράγματα, όπως και εγώ. Πράγματα που μπορείς να τα βρεις στο γείτονα σου, σε ένα συνάδελφο σου, σε ένα περαστικό στο δρόμο, σε έναν άγνωστο συνταξιδιώτη που θα συναντήσεις για μια και μοναδική φορά στη ζωή σου. Αυτή η αλληλεπίδραση είναι μοναδική και αν έρθει στο δρόμο σου, μη φοβηθείς να εκτεθείς σε αυτή!